Judo is niet alleen maar een spel of sport. Judo is vooral  een stukje opvoeding, karaktervorming, veilig met elkaar werken, technieken oefenen, leren valbreken en je leren verweren. Maar het is ook: leren van elkaar te winnen èn... te verliezen! Kortom, respect krijgen voor elkaar. Kinderen wordt met Judo sociale vaardigheden en discipline bijgebracht. Judo is daarmee van grote toegevoegde waarde in de opvoeding en de ontwikkeling van een kind.

Vandaag zijn we in gesprek met Kim Theunisse, judoka bij de Rosmalense Judo Club. Kim is een meisje van 15 jaar oud met een Taal Ontwikkel Stoornis (TOS). Ze ziet slechts 10% en is daarom slechtziend, daarnaast is zij slechthorend maar boven alles is zij een slimme, enthousiaste, sportieve meid met enorm veel lef en doorzettingsvermogen.

Hoezo beperkt!
“Ik ben niet beperkt, ik ben niet gehandicapt” zegt Kim, “ik doe de dingen gewoon net even anders dan de anderen want ik zie en hoor nu eenmaal wat slechter”. Kim houdt niet er niet van om een uitzondering te zijn, ze wil gewoon meedoen net als ieder ander.
Tijdens de judotrainingen staat ze haar mannetje. Ze vindt het leuk om te stoeien op de judomat en om de spelletjes te doen. Maar ze houdt er ook van om nieuwe technieken te leren. Dat is natuurlijk niet altijd gemakkelijk als je in een groep staat en je hoort, ziet en begrijpt daardoor niet alles, maar daar heeft ze een foefje voor bedacht: ze kijkt het gewoon af bij de judoka’s naast haar!

Wedstrijden
Ze houdt van de grapjes die trainer Thijs maakt en ze vindt de randori’s (wedstrijdjes) tegen haar maatjes erg leuk. Met deze randori’s oefent zij om de technieken die ze heeft geleerd ook in een echte wedstrijd te gebruiken. Met haar oorstukjes mag ze eigenlijk geen wedstrijden doen, je mag nl. ook geen sierraden dragen want daar zou je de ander mee kunnen verwonden. Maar op regiotoernooitjes hebben ze daarvoor een uitzondering gemaakt zodat Kim toch mee kan doen.
Ze was in het begin best zenuwachtig voor de wedstrijden en het was natuurlijk lastig om te weten wanneer ze een punt gescoord had. Want als je niet goed hoort én niet goed ziet waar haal je dan je informatie vandaan? Nou gewoon door heel goed de scheidsrechter in de gaten te houden of net zolang je tegenstander in de houdgreep te houden tot de scheidsrechter je op de rug tikt om aan te geven dat het punt gemaakt is.
De stand kan ze redelijk goed in de gaten houden want er wordt gebruik gemaakt van de kleuren rood en wit. Laten dat nou net de kleuren zijn die voor slechtzienden het best zichtbaar zijn. Eigenlijk heeft Kim geleerd hoe ze met weinig zicht toch haar tegenstander goed kan inschatten.
Kim is blij met de prijzen die zij al heeft gewonnen. Glimmend van trots vertelt ze dat de scheidsrechter haar een compliment gaf over de hele mooie worp die zij maakte. Maar ook over de coaches die haar positief stimuleren om worpen uit te proberen.
Haar favoriete worp is de vriendenworp waarbij je de tegenstander om de schouder pakt en dan ‘heel vriendschappelijk’ op de rug gooit! Volle ippon-score. De Japanse benaming die laat Kim graag achterwege.
 
Waarom judo?
Kim zag haar overbuurjongens in judopak naar de training vertrekken en dat was voor haar aanleiding om eens belangstellend mee te gaan naar de judotraining. Het zag er wel indrukwekkend uit vond ze… ze was meteen verkocht. Haar ouders stimuleerden haar maar wat graag om judolessen te gaan volgen. ‘Het is goed als je kind in de huidige maatschappij zich weet te verweren. Daarnaast kun je bij judo niet weglopen voor je tegenstander…nee je gaat juist de confrontatie met hem aan.’
Het judo heeft haar veel gebracht en ze wil ook heel graag doorgaan om uiteindelijk de zwarte band te halen. Kim is behoorlijk zelfstandig geworden en een stuk zelfverzekerder, ook dankzij deze judolessen. Ze fietst zelfstandig van Empel naar Rosmalen voor de judotraining en om naar school te gaan. Het liefst zou ze in de toekomst ook willen autorijden …. Wie weet bieden de zelfsturende auto’s haar wel een oplossing! Kim is hoe dan ook altijd enthousiast en positief. En dat siert haar enorm. Wat een kanjer!

Kim volgens trainer Thijs
Trainer Thijs is trots op zijn pupil. ‘Ze doet het toch maar mooi allemaal’. Thijs houdt er rekening mee dat Kim soms wat extra aandacht nodig heeft om het nóg een keertje uit te leggen. Maar dat heeft iedere leerling op zijn tijd nodig! Dus verdeelt hij zijn aandacht tijdens de les.
‘Ik heb Kim enorm hard zien bikkelen tijdens de bootcamp op de Zandverstuiving. Wat kan die meid knokken zeg! Helemaal zwart, bezweet en vermoeid maar met een brede glimlach werkte ze zich door het losse zand. Kim is een toppertje!’